مدیریت خشم در بزرگسالان

یه سوال مهم:

چرا ما باید به دنبال مدیریت کردن خشممان باشیم؟

می دانید چرا؟ چون نداشتن این مهارت، آرامش را از ما میگیرد.

چون اگر این مهارت را یاد نگیریم امکان داشتنِ یک خانواده آرام از ما گرفته می شود.

چون هر کدام از خلق و خوهای ما، یک ردّپا روی روح ما می گذارند و این ردّپاها آرام آرام به روح ما شکل می دهند تا جایی که همین شاکله که خودمان باعث ایجادش شده ایم، منشاء همه حرکت های ما، منشاء همه رفتارهای ما می شود.

کم کم به جایی می رسیم که می گوییم حالم از خودم به هم می خورد. اصلا انگار من آدم سابق نیستم قبلا خیلی بهتر بودم، الان احساس می کنم روحم کدر شده و …

حالا اگر ما از این سیاهی و کدر بودن ناراحت باشیم خیلی خوب است ولی باید یاد بگیریم که ترکش کرده و این سیاهی و تاریکی را از وجودمان جدا کنیم و به فکر درمان این بیماری باشیم.

یکی دیگر از علت هایی که ما باید خشممان را مدیریت کنیم این است که اولین قربانی این تندخویی و عصبانیت خودمان هستیم.

خلق بدمان قبل از هر چیزی عامل عذاب خودمان است و از طرفی داریم اطرافیانمان را هم از دست می دهیم؛ آدم ها از اطراف ما دور می شوند و باعث ناراحتی همه می شویم.

پس همان طور که برای بیماری های جسمی خودمان وقت می گذاریم، باید برای بیماری های روحی مان نیز وقت بگذاریم چرا که عصبانیت ریشه بسیاری از بیماری های جسمی است. کسی که بتواند خشمش را مدیریت کند بسیاری از مشکلات جسمی اش هم حل خواهد شد.